П’ю каву з украінскім мёдам,
сланечнікавым,
і цябе ўяўляю
трошкі сонным,
але болей – сонечным...
І раеньне думак,
зьнітаваных з тваімі,
кружляе,
на галінку Сусьветнага Дрэва.
Яны разам чапляюцца,
і вось-вось пабудуюць гняздо сабе
новае, лепшае...
Джаліць зноўку мяне
пчала беларускае рэўнасьці.
|
|
